Summer hits
Het was een beetje zoals ‘The day the music died’ uit de song 'American Pie' van Don McClean, later vertolkt door Madonna. Het is een verwijzing naar 3 februari 1959 , toen muzikanten Buddy Holly, Ritchie Valens en J.P. "The Big Bopper" Richardson omkwamen bij een vliegtuigongeluk. Alleen dit was veel erger: het jaar dat de zomer niet stopte.
Zeker, het was een stuk minder spectaculair. Het gebeurde gewoon. Stilletjes. De zon scheen. En toen scheen de zon nog meer. En daarna nog meer. Lekker toch, die zon? Maar toen begon het.
Het viel op dat het carillon elke uur Autumn Leaves speelde. Nergens dwarrelden er bladeren. Er waren gewoon helemaal geen herfstbladeren. En al helemaal niet voor een carillon om over te spelen.
Eerst was het leuk. ‘Lekker warm, hè’ zeiden de mensen tegen elkaar. ‘Ja, nou’, zeiden anderen terug, likkend van een ijsje en meewiegend op de klanken van Pornstar Martini van $Hirak dat door de straten klonk. Ergens was er een feestje bezig. Gewoon buiten. Omdat het kon. Omdat de zomer was gebleven.
Maar op een gegeven moment was het niet leuk meer. De zomer bleef maar rondlummelen terwijl iedereen op z’n horloge keek. Zo van: joh, is het niet eens tijd om op te rotten? Want zie, ginds komt bijna de stoomboot en waar moet Sinterklaas nou appeltjes van oranje inkopen? In Spanje is alles uitgedroogd. En we willen kunnen dromen van een witte kerst.
Al snel werd het Suzan & Freek verboden om nog langer ‘Nooit meer regen’ te zingen. Bizzey’s ‘Zin In De Zomer Man’? Same story. Hou je bek, zei iedereen. We’re feeling Kinda Blue.
Langzaam drong het besef door dat een nooit eindigende zomer een nachtmerrie in slowmotion was. Acda en de Munnik zongen voor de gelegenheid ‘Morgen Verdort Fantastisch’ en ‘Omg It’s Happening’ werd dé hit van winter 2023/24 ook al gebeurde er juist niks.
Het was geen winter. Het bleef gewoon zomer. Een gruwelijke droge zomer met een strakke zon aan een koperen lucht. Alsof het universum zei: Jullie wilden feest? Nu heb je feest. Danse vrouwkes en mannekes tot je er bij neervalt.
Dus dansten we uit alle macht de regendans. De hele nacht door tot de volgende morgen. Maar het enige nat was ons zweet dat opdroogde op onze klamme huid.
En daar lagen we dan, dansers en DJ,s. Alle xtc ten spijt was het een zinderende februari. Uitgedroogd, uitgeput, vel over been waren we. Smachtend naar een druppel genade konden we niet meer overeind komen. De avond viel en iemand zette de deur van een kerk open.
Zachtjes maar indringend klonk het Dies Irae uit Mozarts Requiem in D mineur en toen stierf de muziek uit.
Na een poosje strompelde iemand over de lichamen heen naar het midden van het plein en riep overstuur: ‘En wat moeten we nou met de Vier Jaargetijden van Vivaldi?’