VOORPUBLICATIE. Bericht van de Remnant in het Noordwestelijk Kwadrant aan de leden van de Remnant in de overige kwadranten: Groet aan allen. Bijgesloten is een fragment uit de voorpublicatie van ons meest recente project om de menselijke geschiedenis van na 2034 te reconstrueren en bewaren. Fragment uit: GESCHIEDENIS VANUIT MENSELIJK PERSPECTIEF, Wolters-Nijhoff-Ondergrondse.

Het gevaar met copywriting voor marketing is dat het schrijven geïnstrumentaliseerd wordt. Maar het is niet alleen het schrijven. Alles wat van waarde is, wordt beoordeeld op z’n nut om winst te genereren. In plaats van dat we een maatschappij hebben waarin een vrije markt tot ontplooiing komt, is er nu een vrije markt die bepaalt wat in de maatschappij tot ontplooiing mag komen (om winst te maken).

Na een aantal jaren meegedraaid te hebben in het schrijversvak, is het mij duidelijk geworden dat copywriters vaak worden uitgebuit. Het lijkt wel een soort wild westen waarin copywriters door marketing bendes achter de broek worden gezeten. De kogels vliegen je bijna om de oren. Nog even en copywriters zijn aangewezen op dwangarbeid in de groeve. Dat kan anders.

Wat mij opvalt, is dat de gesprekken vooral gaan over wat je met ai kan en wat ai zonder ons kan. Er is een nogal pragmatische focus op het instrumentele, zeg maar. Wat ontbreekt is een filosofische duiding. Nog even en de beroemde woorden uit het Johannes evangelie worden op een nieuwe wijze realiteit: ‘Het Woord werd vlees en heeft onder ons zijn tent opgeslagen’, herhaalt zich als ‘code werd staal en heeft zich met kweekvlees bekleed’.

Life is meaningless. This is a difficult truth to accept. But trust me, for millennia now, smart minds have been busy discovering that meaning. They’ve produced a mean body of work, but no meaning. And without meaning, there’s no point in being alive. This is called nihilism. But there’s more…

De populisten zijn lekker op dreef in Nederland. Dit is half gedicht, half gebed van de populist. Maar niet aan God.

Democratie is niet het fundament van onze moderne rechtstaat. Dat denken is de domme fout die veel politici maken. Democratie is niet de voorwaarde voor een goede samenleving, maar het product ervan. Neem de randvoorwaarden weg – bijvoorbeeld een betrouwbare overheid en een graaiend bedrijfsleven – en de democratie sterft.

Twee weken geleden was ik op een concert van Joy Division. Nee, niet het Joy Division dat tot nadere orde uit werd gesteld toen hun zanger Ian Curtis in 1980 zelfmoord pleegde. Maar wél die muziek en dan gespeeld door de gelegenheidsformatie Joy Division Undercover. Mijn eerste reactie was van: bah, hoe durf je zo’n goddelijk depressieve band na te spelen. Ga lekker Status Quo doen. Of voor mijn part de Bietels.

Komt Eefje van Platform X op de lijn met een lieve email dat het model waar zij mee werken toch echt een woordprijs hanteert. “Dat is een beslissing die we eenmaal genomen hebben”. Gelukkig had ze een mooie boodschap voor me: “Ik kan je een woordprijs van 30 cent aanbieden”. Ik ging er bijna van stotteren.

Onder de noemer van Maak Amerika Weer Groot, zagen rijken, fundamentalisten en aartsconservatieven samen ijverig de poten onder het eigen land vandaan. De trend is al sinds de nadagen van Obama bezig: een schuimbekkende verrechtsing van Amerika gepaard gaand met een radicale verharding van het publieke debat en een onvermogen om gezond te denken. De katalysator is hier de vreemde symbiose van een populistische brulaap en de miljoenen die hem als godsgeschenk zien. Zo zullen we ons blanke, godvrezende, welvarende land terugkrijgen, denken velen.

Ik ben een racist. Ik had net zo goed vrouwenhater kunnen zeggen, of xenofoob, of homofoob, of fascist, of kortzichtige egoïst. ik ben het allemaal. Van nature. Niet dat ik dat leuk vind, natuurlijk. Ik doe er alles aan om de wereld en mezelf te laten geloven dat ik het niet ben. Ik ben een meester in het maskeren.

Ik ben de slechts schrijver van de klas. Ik schrijf als een bezetene en gooi alle regels overboord en ga voor datgene wat telt: het creatieve idee waardoor je tekst 100 × meer waard wordt. Laat de redacteuren later maar neuzelen over alle onbelangrijke details. Als het concept goed staat, is de rest (lees: taalkundige shit) zo bijgeschaafd.

Iedereen gebruikt te pas en te onpas Engels. Niet als Engels, maar als Nederlands. Engelse woorden in een Nederlandse zin. Als je even oplet, ziet dat er best raar uit.

Meta is een beetje een buzzword. Zodra we in een discussie ‘meta gaan’ bedoelen we daarmee dat we doorvragen over de achterliggende aannames van het onderwerp. Meta is ook het megalomane project van ene meneer suikerberg. We duiken even de diepte in om het prefix meta beter te duiden.

Bestaat inspiratie? Voor het antwoord op die vraag moeten wij het Westerse dualisme tussen geest en materie onder de loep nemen. Ik argumenteer dat inspiratie niet letterlijk bestaat, maar dat het wel een mooie metafoor is voor hoe in kunst schoonheid en gebrokenheid, van inspiratie tot expiratie, van inademen tot uitademen, van tot leven komen tot doodgaan wordt uitgedrukt. En niet alleen in de kunst.

Woorden en daden. Wat doen we ermee? Hoe brengen we ze met elkaar in evenwicht? Waarom is er überhaupt evenwicht nodig? Waarom ervaren wij altijd een tegenstelling tussen die twee? Waarom haten we het om onze woorden in de praktijk te brengen?

In dit blog vertel ik over mijn ervaring in WriteClub, een groep van copywriters in het Nederlands taalgebied die elke week online bij elkaar komen om te praten over schrijven, copywriting en alles wat daarmee te maken heeft. We gaan in onze sessies ook meteen aan de slag. We schrijven, delen ervaringen en geven elkaar bemoedigende adviezen. Een betere boost voor het schrijven is vrijwel niet denkbaar.

Dit artikel gaat over existentialistisch nihilisme en de manier waarop dit uitmondt in de vrijheid om lief te hebben. Pas wanneer wij de zinloosheid van het leven aanvaarden en omarmen, kunnen wij vanuit de verlorenheid van ons eigen leven er zijn voor de ander.

Het gaat niet echt denderend met Nederland. Van een energiecrisis tot koopkrachtverlies, van een stikstofprobleem tot een huizencrisis, van de toeslagenaffaire tot een mega-groot asielzoekersprobleem. Natuurlijk zijn er wereldwijde problemen zoals de oorlog in Oekraïne en de wereldwijde klimaatverandering, maar toch constateer ik dat onze overheid steeds meer neoliberale steken laat vallen.

Orwell schreef: “Als mensen niet goed kunnen schrijven, kunnen ze niet goed denken en als ze niet goed kunnen denken, zullen anderen dat voor hen doen”. We zien dit momenteel opnieuw in het Westen gebeuren. De massa raakt op drift en zoekt houvast in nieuwe, strenge, verhalen die uitmonden in totalitarisme. Schrijvers kunnen hier wat aan doen door verhalen te vertellen die het populisme tegengaan en een alternatief bieden voor een falende overheid.