Ik wil weer een visitekaartje

Antoni Shkraba Studio, Pexels

Tegenwoordig hebben we LinkedIn posts. Vroeger hadden we visitekaartjes. Laat dit eens tot je doordringen. We hebben het geaccepteerd dat het visitekaartje verdwenen is om plaats te maken voor de socials.

Een groot verlies, zeg ik je.

Zeker, visitekaartjes moest je laten drukken, maar je had ze overal bij je. Je kon ze overal aan iedereen geven die je wilde en voilà: er was aandacht én een connectie.

Je hoefde niet ingeplugd of online te zijn. Je had geen account nodig. Je had een stapeltje bedrukt karton van 55 bij 85 millimeter. In de kleurtjes van jouw huisstijl.

Met visitekaartjes was je niet afhankelijk van een algoritme dat kon besluiten om jouw schrijfsels niet aan anderen binnen en buiten jouw netwerk te laten zien. Jij bepaalde wanneer je wat aan wie gaf.

Van een visitekaartje had je maar één ontwerp nodig. Je hoefde er niet telkens een nieuw plaatje bij te bedenken dat bewees hoe lollig, professioneel of creatief je was.

Nog belangrijker: in tegenstelling tot een sociale mediapost hoefde je de tekst van een visitekaartje maar één keer te schrijven. En dan was je voortaan klaar.

Hoeveel woorden het had? Voornaam + achternaam + functie + tel + straat + postcode + stad + URL + slogan van pakweg 5 woorden = 13 woorden.

Hoor je wat ik zeg? Een post van 13 woorden!!! En de rest verzon je erbij terwijl je het kaartje weggaf en de ontvanger in de ogen keek. Contact!

Wanneer je op salesgesprek ging, uitgenodigd werd, iemand uitnodigde of gewoon lekker bij de borrel. Visitekaartjes waren pas echt een sociaal medium.

En nu?

Elke dag moet je weer meer woordenbrij bedenken die de pretentie heeft origineel te zijn. En helaas, dat doen al die andere professionals die geen visitekaartjes hebben dus ook.

LinkedIn is één en al woord-vomit geworden, zelfpromotiebraaksel, galgebral. Vaak nog door ai geproduceerd ook. Het is de ultieme betekenisinflatie van het geschreven woord.

En toch moet je, want we hebben van LinkedIn de enig officiële publieke ruimte gemaakt waar professionals elkaar ontmoeten. Dat deze ontmoeting de vorm aan heeft genomen van een stomme film waarin iedereen elkaar taarten in het gezicht smijt, nemen we voor lief.

Maar er is natuurlijk niks normaals aan. Over 100 jaar lachen onderzoekers zich een kriek bij het doorspitten van de LinkedIn archieven. Ze komen niet bij van de bizarre grimassen, vreemde handstandjes, het pompeuze jargon, de gemaakte grappen en de schier eindeloze woordenstroom van mensen die vergeten waren dat ze maar één leven hebben.

Lieve mensen, wordt het niet tijd om te stoppen met deze onzin en elkaar eens de hand schudden. Misschien ontstaat er nog eens een zinnig gesprek over iets dat er ook werkelijk toe doet en, wie weet, geven we elkaar op het eind een visitekaartje. Een van 13 woorden.

Ik wil weer een visitekaartje!